เบาไม้เบามือ ตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542 “เบาไม้เบามือ” หมายความว่า ก. “ทําเบา ๆ หรือค่อย ๆ ด้วยความระมัดระวัง ทําไม่ให้หนักมือหรือรุนแรง ช่วยให้ไม่ต้องทํางานมาก.” [read more...] เบี้ยหัวแตก ตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542 “เบี้ยหัวแตก” หมายความว่า น. “เงินที่ได้มาไม่เป็นกอบเป็นกําแล้วใช้จ่ายหมดไปโดยไม่ได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอัน” [read more...] บนข้าวผี ตีข้าวพระ ตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542 “บนข้าวผี ตีข้าวพระ” หมายความว่า (สํา) ก. “ขอร้องให้ผีสางเทวดาหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยเหลือโดยจะแก้บนเมื่อสําเร็จประสงค์แล้ว” [read more...] แบกหน้า ตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542 “แบกหน้า” หมายความว่า (สํา) ก. “จําใจกลับมาแสดงตัวหรือติดต่อกับผู้ที่ตนเคยทําไม่ดี ไม่ถูกต้อง หรือไม่เหมาะสมมาก่อนอีก เช่น นี่แบกหน้ากลับมาหากู. (รามเกียรติ์ พลเสพย์)” [read more...] บ่นเป็นหมีกินผึ้ง บ่นเป็นหมีกินผึ้ง หมายถึง อาการของคนที่บ่นพึมพัมไปเรื่อย เห็นอะไรก็บ่นไปหมดจนน่ารำคาญ เช่น [read more...] บ่นออดเป็นมอดกัดไม้ บ่นออดเป็นมอดกัดไม้ หมายถึง อาการของคนพร่ำพูด บ่นเรื่องเดิมๆซ้ำ เช่น [read more...] บอกศาลา ตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542 “บอกศาลา” หมายความว่า ก. “ประกาศไม่รับผิดชอบหรือตัดขาดไม่ให้ความอุปการะเลี้ยงดูอีกต่อไป” [read more...] บ่างช่างยุ ตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542 “บ่างช่างยุ” หมายความว่า (สํา) น. “คนที่ชอบพูดส่อเสียดยุยงให้เขาแตกกัน” [read more...] บ้าหอบฟาง ตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542 “บ้าหอบฟาง” หมายความว่า (สํา) ว. “บ้าสมบัติ เห็นอะไร ๆ เป็นของมีค่าจะเอาทั้งนั้น อาการที่หอบหิ้วสิ่งของพะรุงพะรัง” [read more...] บุญทำกรรมแต่ง ตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542 “บุญทำกรรมแต่ง ” หมายความว่า (สํา) “บุญหรือบาปที่ทําไว้ในชาติก่อนเป็นเหตุทําให้รูปร่างหน้าตาหรือชีวิตของคนเราในชาตินี้ สวยงาม ดี ชั่ว เป็นต้น” [read more...] 123